Nisa Nur Tuzla | Rüzgar Kül'ü

Rahmimden sonsuzluğa dökülen

karanfiller kuşanıyorum

Küt saçlarımın hoyrat dalgalarına.

İdam saati gelmiş ruhların ayazı misali,

Serdiğim efsunlu yüzlerde

Tanrıya küsen muarız bir serçeye dönüşür çocukluğum

Serçem, kanatlarını as ruhumun perdelerine

Bırak isyanın diyarlarına uçayım esrimiş bulutlar üzerinden

Parça parça kirpiklerime karlar savur...

Bir anne üzülür mü dersin?

Masallarla boyadığı kara bebeklik kirpiklerinin ağarışına

                                         Bileklerimden akan kanlara ninniler söyleyen annem...

    Şimdi küllerime gebe rüzgara ağıtlar edecek...

Serçem de kanatsız yok oldu artık,

Bir gazete kupürünün soluksuz yangınında...

Hüzünlü vesikalıklarda solan yaşlılar misali eskitsem

Bozuk bir müzik kutusu olup gelse başucuma

Uyurken okşar mı dersin dudaklarımı

Ölümün nakışlı ellerinden kopsa ansızın...

              İştiyak çektiğim güneşler de gelip yağsa musalla taşıma

              Sönmüş göğüs kafesime üflenen bir nefes de raks etse sol damarımda

              Kopamam şirazelerle bağlandığım mezar toprağının körpe ruhundan

Rahmimden sonsuzluğa dökülen karanfiller kuşandım saçlarıma

Kanatlarım zulmün hüküm sürdüğü diyarlarda parça parça kızıl

Kirpiklerimde ağılanmış boranlar

Bilmediğim zamanlarda ürkek kayboluşum   

          Ve bilmeden

                     Yok oluşum...