Onur Sakarya | 30'uncu Sanat Yılım

Ben semtin çocuğuyum, adam bana "gül" dedi

Gülmek bilmem, korkunç ağbileri sedirlere sığdırdım

Bir fırt kırmızıya "hayır" demem, on yerimden terk edildim

Bak çok farklı bu kafalar, tam yirmi kez tımarhaneye bulandım

Orada biri vardı, kendini kuş zannediyordu

Beş katlı camda kuşluğu bitti, DANK!

İşte o gün özgürlüğe inanmayı bıraktım

Of of, usta şöyle geç tribimi bozma

Kenarlardan yürümedim, çok şükür

Tamirhanede de çalıştım yalan değil

Senin yazdığın şiiri on saniyede yedim bitirdim

Artaud okudum, Bukowski'ye sövdüm

Ben bu akademik yobazlardan bir bok anlamadım

Bende deneme yanılma oldu, yaralandım

Kütüphanelerde öldürdüm bir süre geçmiş yüzyılın parlak beyinlerini

Hepsi öldü, hiçbiri mutlu gitmedi

Belki biraz Camus, biraz Neyzen Tevfik

Belki biraz sarıkız, belki biraz çöplü şarap

Takılmadım mı, dibini görene kadar

Bir büyücü gibi ortamlarda şaman dansı ettim

Babam Orta Asyalı, annem Kafkas

Hiç mağduru oynayamadım

Ama yayımlandılar, dergiler boy boy bastı kanımı, şiirimi, yüzümü

İlginçtir, o şiirlerin hepsi size küfrediyordu

Bense hep aradım, büyük şiiri değil belki

Büyük ruhu

2026, sanatta otuzuncu yılım

15 yaşında şiir dizdim renkli abaküslere

Hep sanıyordum ki şairler kazanacak

Sonra sonra anladım, orospu çocukları her yere bayraklar dikmişlerdi

Ne oldu, ne bitti

Loto makinelerinin hızlı kuponcusu

Depocu, hamal, gazeteci, manyak belediyeci

Depresyonla uslanmaz sevgili, acının on dört dili

Oysa lüks içinde yaşadım

Oltaya keşleri de taktım

Ah Bodler yalancının sancak tutanı

Ah Ahmet Hamdi ataerkil doğucu

Yola çıktım, arkadaşlarım çoktan yoldan döndü

Ne beyinler eridi bitti, toz kül oldu

Sıkı sıkıya tutundular hayat gailesinin tasmasına

Size yemin ederim, şiiri aldatmayı hiç düşünmedim

Adım Onur, bu yeterli

Sakarya olunca yazıyor falan diyorlar

Ne söylendi bilmiyorum ama ben pişman değilim

Hiçbir şeyden

Belki de asıl delilik bu

İnsan bir parça olsa yaşadıklarından utanmaz mı?

Yoook!

Bir kaleme kâğıda bakar kaç paralık olduğun

Ama onlara kızmıyorum

Onlar ölülerle iyi vakit geçiriyor

Ben hayatla

Hayatın dibiyle

Kazıdım kazdım, sonunda buldum

Ölüysen şair

Yaşarsan deli diyorlar

Ben kemale 9 yaşında erdim

Maradona finali kaybetmişti

Dayım sürekli karaciğerini zorluyordu

Henüz ganyanda kaybetmemişti

Sovyetler yeni dağılmıştı

Televizyonda Kara Şimşek oynuyordu

Bir atlas açtım ve sonra düşündüm

Atlaslara kim sığar?

Politikacılar mı? Safsata.

Atlar mı? Belki.

Şairler mi? Evet.

Atlaslara bir tek şairler sığar.

Ama hep küçük gelir yorgan vücuda

Küçülür dünya

Küçülür tabut

Son nefesinde haykırırsın fırsatın olursa

Ben ki

Fazla fazla yaşadım

Fazla fazla öleceğim