Ahmet Ali Uzun | Yerden Göğe, İçinde Halkalar

her ağaçta gizdir halka

yılların sıfır eğimli radyal uzanımı

çatlayıcı tohumların kırılgan kabukları

ve yeşilden kahveye pekişen -o pastel renk-

parmak boyaları ellerinde,

çocukların gözündeki dünyada gri hiç yok

n e

h a r i k a

ayıplanıyor artık gökkuşakları ve rengahenk bayramlar

insanoğlu böyle, böyle düşerken yerden göğe

ham bir yemiş

ulaşmaya çalıştıkça siyahlaşan benim parmaklarım

yürek şeklinde dört oda iki kapak

elimde atışlarını duyuyorum -yaşamda-

o

yaşıyor!

ben

yaşıyorum!

ikimiz de dipdiriyiz hayatta

kabuk kabuk içinde, derinlerde histerilerimiz

ama yaşız, tedirgin ikilemler içinde

gizli  ve  h a l k a

             h a l k a .